RYS
HISTORYCZNY SZKOLNICTWA
I WSI BOGUSŁAWICE
Bogusławice są jedną z najstarszych osad ziemi
Pojezierza Kujawskiego.
Z okresu zlodowacenia środkowopolskiego pochodzą serie glin morenowych
w okolicach Bogusławic i Ozorzyna. Z dobrami Bogusławic związane
są hrabiowie Tarnowscy herbu Rola i hrabiowie Sierakowscy herbu
Ogończyk. Wacław Sierakowski ożenił się w 1510 roku z Tarnowską
otrzymując w jej posagu te dobra. Potomek ich Wacław Hieronim
Sierakowski arcybiskup lwowski otrzymał godność hrabiowską od cesarza
Józefa. Zaangażowanie się miejscowych obywateli na
rzecz polskiej oświaty zaowocowało
założeniem ochrony dla dzieci służby folwarcznej w Bogusławicach w 1906
roku przez hr. Jazierską. Od 22 VI 1818 roku Bogusławice należały do
obwodu Szkoły
Elementarnej Parafii Lubotyń, aż do roku 1825, kiedy to szkoła upadła z
przyczyn ekonomicznych, gdyż włościanie nie byli w stanie jej utrzymać.
W 1836 roku naddzierżawca Ekonomii Lubotyń Krzymucki
próbował
wrócić do idei budowy szkoły, ale bez rezultatu. Dopiero w
1846
r. udało się wybudować nowy budynek i uruchomić naukę w roku szkolnym
1847/48. Bogusławice w dalszym ciągu należały do obwodu tej szkoły.
W NIEPODLEGŁEJ II RZECZPOSPOLITEJ
Dnia 9 lutego 1919 roku ogłoszono dekret wprowadzający powszechny obowiązek szkolny, obejmujący dzieci w wieku od 7 do 14 roku życia. Zgodnie z ustawą z 17 II 1922 r. o zakładaniu i utrzymywaniu szkół powszechnych, art. 1 obwieszczał, że ,,obowiązek zakładania i utrzymania szkół powszechnych publicznych, ciąży na państwie i gminie”. Nauczanie prowadziła szkoła w Bogusławicach należąca do gminy Lubotyń. Dwuklasowa szkoła z dwoma nauczycielami utrzymywała się do 1938/39 roku. Wzniesiono w tym czasie nowy budynek szkolny, ale niestety dokończono go dopiero po drugiej wojnie światowej. OKUPACJA NIEMIECKA 1939 – 45 Obszar gminy Lubotyń, więc i Bogusławice znalazły się w kraju Warty i włączony został III Rzeszy, jako jej część integralna. Zamknięto polskie szkoły, kościoły i zlikwidowano wszelkie instytucje kulturalne. Od połowy września 1939 r. władze okupacyjne realizowały tezę Hitlera tzw. ,,przesiedlanie narodowości, aby dla Niemców uzyskać jak największą przestrzeń życiową”. W tym celu w październiku 1939 r. przystąpiono do wysiedlenia ludności polskiej i wywożenia zwłaszcza młodzieży na roboty przymusowe do Rzeszy. Niemcy wprowadzili system kartkowy ,,Lebensmit – telscheine ” i ,,Bezugscheine” na wszystkie artykuły spożywcze i przemysłowe pierwszej potrzeby.
W NOWEJ POLSCE, CZYLI PO 1945 ROKU
Główną siłą polityczną stawała się
Polska Partia
Robotnicza, a Polska wchodziła w okres rewolucyjnych przemian z
elementami wojny domowej.
Był to okres lat 1945 – 47 . Nastąpiło przesiedlanie ludności
niemieckiej
do Rzeszy. Podczas sesji Gminnej Rady Narodowej w Lubotyniu w dniu 25
lutego 1953 roku podjęto uchwałę w sprawie projektu siedziby o nowej
nazwie ,,Prezydium Gminnej Rady Narodowej Babiak, siedziba
Babiak”. Wtedy powołano Gromadę w Bogusławicach,
która
należała do Prezydium Gminnej Rady Narodowej w Lubotyniu. Zgodnie z
uchwałą Rady Państwa i Rady Ministrów z 24 II 1954 r.
podzielono
Gminę Lubotyń na następujące gromady:
1.
Babiak – należą:
Babiak, Lichenek, Ozorzyn, Polonisz, Zakrzewo (las), Żurawieniec
2.
Brdów –
należą: Brdów, Nowiny Brdowskie, Psary, Radoszewice,
Świętosławice
3.
Lubotyń – należą:
Bogusławice, Nowiny Bogusławskie, Góraj, Janowice, Lubotyń,
Morzyce, Zakrzewo ( bez lasu)
4.
Mchówek – należą: Mchowo, Mchówek,
Wiecinin, Grochowiska
5.
Wrząca Wielka –
należą: Kiełczew Smużny I, Kiełczew Smużny IV, Sokołowo,
Wandynów, Wrząca Wielka Kolonia, Wrząca Wielka wieś.
W Bogusławicach kosztem miejscowego społeczeństwa w 1949 roku
pobudowano dom mieszkalny dla nauczycieli, a od 1950 roku rozpoczęto
ubiegać się o rozbudowę budynku szkolnego, który oddano do 1
IX
1947 roku. Od 1973 roku przystąpiono do tworzenia zbiorczych
szkół także w Bogusławicach. Miano budować 3 izby lekcyjne,
zastępczą salę gimnastyczną, świetlicę z zapleczem na kuchnię i
jadalnię, umożliwiające dożywianie dzieci. Stan pełnej realizacji
obowiązku szkolnego stał się możliwy poprzez dowóz dzieci do
szkoły w Bogusławicach przyczepą traktorową marki ,,
Jelcz”,
było to 63 dzieci ze Mchowa i Wiecinina. SP w Bogusławicach posiadała
trzy punkty filialne: w Lubotyniu, Wiecininie i Morzycach . W obwodzie
SP Bogusławicach wtedy znajdował się budynek po zlikwidowanej szkole w
Janowicach. Szkoła liczyła 18 oddziałów i 307
uczniów.
Jesienią 1987 roku powołano Społeczny Komitet Budowy Szkoły w
Bogusławicach, który z uwagi na wysokie koszty budowy
planowanego obiektu deklarował „prace fizyczne i sprzętem
zmechanizowanym”. Władze gminne budowę szkoły ujęły jako
inwestycję państwową w następnej pięciolatce. Konieczność budowy nowego
budynku szkolnego wynikała ze złego stanu technicznego budynku
pałacowego, używanego jako budynek nr 2.
